Geleerde lessen over compassie na mijn operatie.

Wauw, na zes weken kan ik eindelijk weer volledig aan het werk, autorijden en mijn voeten belasten. Het is me een ervaring geweest. Voor het eerst van mijn leven ben ik geopereerd en zijn de grote tenen van mijn beide voeten in één keer rechtgezet (ik had last van hallux valgus). De gevolgen hebben best impact gemaakt en de geleerde lessen deel ik graag met jou!

Na zo’n operatie kan je zeker de eerste weken niet fatsoenlijk lopen, maar kun je een beetje rondschuifelen door het huis. Omdat ik aan twee voeten tegelijk ben geopereerd – wat uitzonderlijk is – was ik buitenshuis gebonden aan de rolstoel. Wat moest ik wennen aan het geduwd worden! Ik trok dat niet echt: ‘ik kan het zelf wel, laat me maar’, eigenwijs zoals ik ben.

Fysiek maakte ik gelukkig al snel stappen vooruit en kon ik me al snel zelfstandig voortbewegen. Mentaal en emotioneel gezien ben ik echter – en daardoor mijn gezin ook – behoorlijk op de proef gesteld. Logisch natuurlijk, maar achteraf gezien kan ik zeggen dat ik mezelf soms best wel kwijt was. De dingen die eens zo belangrijk waren, vervaagden en ik verloor mezelf in mijn ongeduld, gepieker en perfectionisme.

(Toen ik het er gisteren aan tafel met Carlijn over had en zei dat ik mezelf een beetje kwijt was geraakt zei Natan (4):’ Maar papa, ik weet het wel, jij bent Marijn!’)

Het Echte Leven

Ik deel dit graag even met je, omdat ik je wil laten zien dat zo’n periode vaker best weleens voor kan komen in je leven, ook zonder operatie. Want dat is het leven, het echte leven. Je maakt goede periodes mee, maar ook zwaardere. Soms bezwijk je onder de druk of de last en moet je jezelf bij elkaar rapen en soms excuses moet maken.

Gelukkig is de mens een enorm veerkrachtig wezen. Soms denk je bij mensen: hoe is het mogelijk dat je door hebt gezet in die situatie en dat je dit kan navertellen (zonder verbittering)?! Denk bijvoorbeeld aan mensen die in concentratiekampen hebben gezeten en daarna hun leven weer hebben opgepakt.

Mensen hebben het vermogen om te herstellen, ook van hele zware periodes. Dus jij ook. Hoopvol, toch?

Het Medicijn: Compassie

Wat er nodig is om te kunnen herstellen is compassie. Als je iemand ziet die het zwaar heeft of in nood is, dan voel je waarschijnlijk de urgentie om te gaan helpen. Zeker als het iemand is die je lief is. Dat is compassie. Je helpt de ander, niet uit medelijden maar uit respect en liefde. Sociale steun is ontzettend belangrijk.

Maar dan moet je wel geholpen willen worden. Dan gaat het over zelfcompassie. Dat je erkent wat er aan de hand is en dat je accepteert dat je hulp nodig hebt zodat je kan herstellen. Niet uit zelfmedelijden, je bent geen slachtoffer hier, maar omdat je een mens bent. Ieder mens overkomt dit weleens en nu is het jouw beurt.

Je mag jezelf dan ook de vraag stellen: wat heb ik nu écht nodig? Kan ik weer verder of moet ik meer tijd en ruimte vrijmaken om echt te kunnen herstellen? Je weet wel, dat lastige deel van je doelen bijstellen en hulp van anderen accepteren en je soms even laten duwen in die rolstoel.

Dat is niet zielig, dat is eerlijk, dat is compassie.

PS.

Man, wat ben ik dankbaar voor de compassie die ik zelf heb ervaren van als eerste mijn Carlijn, mijn kinderen en onze ouders! Maar ook veel lieve familie, vrienden, collega’s en clienten lieten van zich horen. Dat heeft me echt geraakt!

Gelukkig heb ik mijzelf gisteren kunnen herpakken. Ik heb mezelf kunnen herinneren aan mijn persoonlijke waarden, mijn visie op het leven en hoe ik daar invulling aan kan geven. Het helpt me om de komende periode van revalideren en ‘geduld hebben’ aanzienlijk draaglijker te maken voor mijn omgeving en voor mijzelf 🙂

Heb jij hulp nodig nu je in een zware periode zit? Ik kan je wellicht helpen. Wees moedig en neem contact met mij op.